Γιορτή στα οχυρά του Μπιζανίου από το Δημοτικό Σχολείο Σταυρακίου

Με μια λιτή και σεμνή τελετή στα οχυρά του Μπιζανίου, εκεί που δόθηκε ο μεγάλος αγώνας για την απελευθέρωση της πόλης των Ιωαννίνων, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Στ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Σταυρακίου τίμησαν τους ήρωες Μπιζανομάχους.

Με τραγούδια, ποιήματα, χορούς και τον εθνικό μας ύμνο, υπό την επιμέλεια της μουσικού Ανθής Σταύρου, είπαν το δικό τους «ευχαριστώ» σε όσους αγωνίστηκαν πριν από 111 χρόνια, στα ίδια εκείνα μέρη, για να μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε με ελευθερίες, προνόμια και δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα.

Στη γιορτή παραβρέθηκαν και οι μαθητές/τριες της Στ΄ τάξης του 26^ου Δ.Σ. Ιωαννίνων που συμμετέχουν μαζί μας στο 1^ο Θεματικό Δίκτυο Π.Ε. των Ιωαννίνων με τίτλο:

«Ιωάννινα - γνωρίζωτα μνημεία της πόλης μου!»

 

Τιμή και Δόξα στους ήρωες Μπιζανομάχους!

Χρόνια Πολλά και πάντα Ελεύθερα στα Γιάννενά μας!

ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ

 

Κύπρος και απελευθέρωση των Ιωαννίνων

«Το Μπιζάνι το αχόρταγον, το τρομερόν, το απόρθητον, το Μπιζάνι το αιματόβρεκτον, τον ανθρωποβόρον, το καταχθόνιον έπεσε τέλος. (…) Και η πόλις των θρύλων και των ονείρων, η ακρόπολις του ελληνισμού κατά τους δυσχειμέρους της δουλείας χρόνους, τα ονομαστά Ιωάννινα μετά της ιστορικής αυτής λίμνης ατενίζουν ήδη ανέσπερον τον ήλιον της ελευθερίας ανατείλαντα επί την πολυστένακτον ηπειρωτικήν γην.»

H αναγγελία στον κυπριακό Τύπο της πτώσης του Μπιζανίου.

-------------------------------------------------------------------------

Κύπρος και απελευθέρωση των Ιωαννίνων.

Ήταν το γεγονός των Βαλκανικών πολέμων που πανηγυρίστηκε στην Κύπρο περισσότερο από κάθε άλλη ελληνική νίκη.

Η πολύμηνη πολιορκία του Μπιζανίου είχε φέρει εκνευρισμό και στο νησί μας, που είχε πληρώσει τον ανάλογο βαρύ φόρο αίματος για την απελευθέρωση της πρωτεύουσας της Ηπείρου.

Ο Δήμαρχος Λεμεσού Χριστόδουλος Σώζος* και άλλοι 9 Κύπριοι νέοι είχαν χάσει τη ζωή τους πολεμώντας στην ηπειρωτική εκστρατεία του 1912-1913.

Έγραφε η εφημερίδα της Λευκωσίας «Φωνή της Κύπρου»: «Την απελευθέρωσιν των Ιωαννίνων ο λαός της Κύπρου ήκουσεν εν εξάλλω ενθουσιασμώ και πατριωτική αγαλλιάσει πολλώ μείζονι εκείνης, ην ησθάνθη και επί τη καταλήψει αυτή της Θεσσαλονίκης και επί ταις ενδόξοις νίκαις και θριάμβοις του δεδοξασμένου ημών στόλου».

Η είδηση έφτασε με τηλεγράφημα στην Κύπρο το μεσημέρι της Πέμπτης, 21ης Φεβρουαρίου. Στη Λεμεσό, γενέτειρα του Σώζου, έγινε αυθόρμητα δοξολογία στην Αγία Νάπα και παρέλαση με προπορευόμενη τη φιλαρμονική από το ίδιο κιόλας απόγευμα. Το ίδιο και στη Λάρνακα, όπου μέσα σε φρενίτιδα ενθουσιασμού ο κόσμος κατευθύνθηκε στο ναό του Αγίου Λαζάρου, όπου έγινε δοξολογία: «Οι άνδρες εζητωκραύγαζον, αι γυναίκες εδάκρυον εκ χαράς, τα παιδία έβαλον εις δαιμονιώδη κίνησιν τα βαρελλόττα.»

Στην πρωτεύουσα διακόπηκαν τα μαθήματα των Δημοτικών και του Γυμνασίου, αλλά η δοξολογία έγινε την επομένη, Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου: «Η Λευκωσία εσημαιοστολίσθη λαμπρώς, κίνησις δε μεγάλη και πανηγυρική, ως εν ημέρα Αναστάσεως παρετηρείτο ανά πάσας τας συνοικίας της πόλεως. Οι εν τη αγορά παρείδον όλως ότι ήτο Παρασκευή, ημέρα εμπορικών εργασιών και ζωής διά την Λευκωσίαν, ώρας δε ολοκλήρους προ της υπό της Αρχιεπισκοπής ορισθείσης ώρας διά την δοξολογίαν εν τω ιερώ ναώ της Φανερωμένης έκλεισαν τα καταστήματά των και συνεκεντρώθησαν εις τον ευρύχωρον ναόν. Κατά την 11ην ώραν ο ναός και η αυλή αυτού περιελάμβανον χιλιάδας κόσμου, μεταξύ του οποίου δυσκόλως ηνοίγετο δίοδος διά την μαθητιώσαν νεότητα προσελθούσαν μετά των ιερών λαβάρων εν συνοδεία των οικείων καθηγητών και διδασκάλων.»

Αντίστοιχα, η αναγγελία στον κυπριακό Τύπο της πτώσης του Μπιζανίου έγινε με δοξαστικό ύφος: «Το Μπιζάνι το αχόρταγον, το τρομερόν, το απόρθητον, το Μπιζάνι το αιματόβρεκτον, τον ανθρωποβόρον, το καταχθόνιον έπεσε τέλος. (…) Και η πόλις των θρύλων και των ονείρων, η ακρόπολις του ελληνισμού κατά τους δυσχειμέρους της δουλείας χρόνους, τα ονομαστά Ιωάννινα μετά της ιστορικής αυτής λίμνης ατενίζουν ήδη ανέσπερον τον ήλιον της ελευθερίας ανατείλαντα επί την πολυστένακτον ηπειρωτικήν γην.»

Δοξολογίες ή και παρελάσεις για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων καταγράφηκαν στη Μόρφου, τη Μεσόγη, την Αρμίνου, στη Μύρτου, στον Καλοπαναγιώτη, την Ευρύχου, τον Ασκά, το Παλαιχώρι, την Φλάσου, τη Μονή Μαχαιρά, τη Βασίλεια (το εκεί μετόχι της Μονής Σινά διεύθυνε Ηπειρώτης μοναχός), στη Λάπηθο και στον Καραβά («κρουομένων ταυτοχρόνως απάντων των κωδώνων των δύο πολυπληθών κωμοπόλεων»), «εις πάντα τα χωρία της Καρπασίας», «εν Δωρώ και Μοναγρίω (…)», ενώ «εν τη ευάνδρω κώμη Ιδαλίου τριήμερος υπήρξεν ο πανηγυρισμός».

Ήταν μια περίοδος μεθυστικής ευφορίας, όταν τα μεγαλοϊδεατικά οράματα των Ελλήνων της Κύπρου φάνηκαν να φτάνουν στην εκπλήρωσή του.

Από τον Πέτρο Παπαπολυβίου.

-------------------------------------------------------------------------

*Ο Χριστόδουλος Σώζος δεν επέστρεψε ποτέ. Σκοτώθηκε στην Ήπειρο στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία τον Δεκέμβριο του 1912 σε φονική μάχη.

Περίπου 4.000, οι πιο φειδωλοί τους υπολογίζουν σε 2.000, είναι οι Κύπριοι εθελοντές που πολέμησαν κατά τους Βαλκανικούς πολέμους στα μέτωπα της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Ανάμεσα σε αυτούς αναφέρονται ένας φοιτητής από την Πάφο, ο Πέτρος Χατζηαργυρού 18 ετών και δύο ανήλικοι ηλικίας δεκαπέντε και δεκαέξι ετών. Εκτός από τους απλούς Κύπριους πολίτες που ανταποκρίθηκαν αυθόρμητα, αναφέρονται και σημαίνοντα πρόσωπα της κυπριακής κοινωνίας, όπως ο Μητροπολίτης Κιτίου, Μελέτιος Μεταξάκης, ο βουλευτής Λάρνακας, Ευάγγελος Χατζηιωάννου, ο δήμαρχος Λεμεσού, Χριστόδουλος Σώζος και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Μαριανθεύς o οποίος και παρασημοφορήθηκε. Η Κύπρος προσέφερε συνολικά το μεγάλο ποσό, για την εποχή εκείνη, των 16.000 λιρών που συγκεντρώθηκε από εράνους. Προσέφερε, επίσης, ιατρούς και νοσηλευτές για την περίθαλψη των τραυματιών πολέμου.

Επιστολικό δελτάριο. Έκδοση: Α. Β. Πάσχας στην Αθήνα και Πάτρα. Σε αντίθεση με αρκετούς μεταγενέστερους αγωνιστές που αξιοποίησαν την όποια πολεμική τους δράση, για να εισπράξουν συντάξεις, οι εθελοντές του 1912/1913 ήταν κάτι περισσότερο από ανιδιοτελείς. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά πως το 1962 το Ελληνικό Δημόσιο θέλησε να δώσει τιμητική σύνταξη σε ορισμένους παλαίμαχους Κυπρίους του 1912. Εκείνοι απάντησαν: «Εμείς καταταγήκαμε ως εθελοντές πολεμιστές, για να υπερασπιστούμε τα δίκαια της Μεγάλης Μάνας Ελλάδας. Δε θέλουμε καμία ανταμοιβή.από :»balkanwars.gr

Από το μέτωπο ο Κύπριος Μιχαήλ Στιβαρός έγραφε σε παλαιό καθηγητή του, στο Ημιγυμνάσιο Λεμεσού:

"Ό,τι αισθάνομαι τας ημέρας αυτάς που έγινα στρατιώτης, δεν το ησθάνθην ποτέ. Αισθάνομαι ότι εδιπλασιάσθη το σώμα μου και η ψυχή μου. Είμαι ακούραστος μεθ’ όλον τον βαρύν οπλισμόν. Η κυπριακή φοιτητική ομάς, να είστε βέβαιος, ότι θα τιμήσει και πατρίδα και γονείς και εκπαιδευτήρια, από τα οποία εδιδάχθημεν τον μέγα πατριωτισμόν..."

Ο Μιχαήλ Στιβαρός έλαβε μέρος στις καθοριστικές μάχες Πεστών και Αετοράχης και κατά τους επίσημους καταλόγους του υπουργείου Στρατιωτικών έπεσε ηρωικά στις μάχες του Μπιζανίου.

Αναδημοσίευση από την ομάδα του facebook ΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ...

Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων - Ιστορικό αρχείο της ΕΡΤ

Τα Ιωάννινα απελευθερώνονται από τον Οθωμανικό ζυγό την 21η Φεβρουαρίου 1913. Η μάχη για την απελευθέρωση της πόλης ήταν η σημαντικότερη του Α' Βαλκανικού Πολέμου (5 Οκτωβρίου 1912- 18 Μαΐου 1913) στην Ήπειρο. Οι εχθροπραξίες μεταξύ ελληνικών και οθωμανικών δυνάμεων διήρκεσαν σχεδόν τρεις μήνες (29 Νοεμβρίου 1912 - 21 Φεβρουαρίου 1913) μέχρι την παράδοση των τελευταίων στον επικεφαλής του ελληνικού στρατού, διάδοχο Κωνσταντίνο.

Η επιτυχημένη προέλαση της στρατιάς Ηπείρου από την Άρτα μέχρι τη Φιλιππιάδα και την Πρέβεζα ανακόπτεται στην πεδιάδα των Ιωαννίνων, όπου οι οθωμανικές μεραρχίες ενισχύονται από το Μοναστήρι και οι άσχημες καιρικές συνθήκες δυσχεραίνουν τις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού. Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων προϋπέθετε την κατάληψη των οχυρών του Μπιζανίου, μίας ορεινής ισχυρής αμυντικής τοποθεσίας νότια της πόλης και ενισχυμένης με μόνιμες οχυρωματικές θέσεις και πολυβολεία υπό την επίβλεψη Γερμανών αξιωματικών. Οι επιθετικές επιχειρήσεις κατά των οχυρών ξεκινούν στις 29 Νοεμβρίου 1912, χωρίς επιτυχία. Στις 10 Ιανουαρίου 1913 φθάνει στο μέτωπο ο Κωνσταντίνος για να αναλάβει την ηγεσία και βρίσκει τις ελληνικές μονάδες να υποφέρουν από κρυοπαγήματα, ψύξεις και υπερκόπωση, μειώνοντας έτσι σημαντικά το αξιόμαχο τους. Η επίθεση στο Μπιζάνι οργανώνεται για την 20η Φεβρουαρίου 1913. Οι ενισχυμένες από τη Μακεδονία ελληνικές δυνάμεις αριθμούν 41.000 άνδρες και 105 κανόνια, απέναντι σε 35.000 και 162 κανόνια του Οθωμανού στρατηγού Εσάτ Πασά.

Η επίθεση ξεκινάει το πρωί της ίδιας ημέρας και μέχρι το βράδυ, με εφ’ όπλου λόγχη και εκ του συστάδην μάχες με τον εχθρό, ο ελληνικός στρατός προσεγγίζει τις παρυφές των Ιωαννίνων, στην περιοχή του Αγίου Ιωάννου. Στην μάχη διακρίθηκε το 9ο Τάγμα του 1ου Συντάγματος Ευζώνων υπό τον ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσαρίου, το οποίο υπερκέρασε τις τουρκικές θέσεις και βρέθηκε στα νώτα τους καταστρέφοντας το δίκτυο τηλεφωνικών επικοινωνιών του οθωμανικού στρατού στο Μπιζάνι με το επιτελείο του. Ο Εσάτ Πασάς το ίδιο βράδυ αποστέλλει στο ελληνικό στρατηγείο, στο χάνι του Εμίν Αγά, τον επίσκοπο Δωδώνης και δύο τούρκους αξιωματικούς με επιστολή προς τον Κωνσταντίνο για άμεση και άνευ όρων παράδοση των Ιωαννίνων και του Μπιζανίου. Η παράδοση γίνεται δεκτή και ακολουθεί κατάπαυση πυρός την 21η, ενώ το πρωί της 22ας Φεβρουαρίου 1913 ο ελληνικός στρατός παρελαύνει απελευθερωτής στα Ιωάννινα. Το γεγονός σήμαινε την εξουδετέρωση των οθωμανικών δυνάμεων στην Ήπειρο, την ανύψωση του γοήτρου της χώρας και την λήξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου σε επίπεδο επιχειρήσεων μιας και ο ελληνικός στρατός θα κινηθεί βόρεια απελευθερώνοντας μέχρι τις 5 Μαρτίου και τη Βόρειο Ήπειρο.

Στη μάχη του Μπιζανίου (20-21 Φεβρουαρίου 1913) οι ελληνικές δυνάμεις είχαν απώλειες 264 νεκρούς και τραυματίες, ενώ οι Οθωμανοί έχασαν 2.800 άνδρες και 8.600 αιχμαλωτίστηκαν.

Με αφορμή την επέτειο για την απελευθέρωση της πόλης των Ιωαννίνων, το Αρχείο της ΕΡΤ παρουσιάζει απόσπασμα από την εκπομπή ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ, σε σκηνοθεσία Φώτου Λαμπρινού και Λέοντος Λοΐσιου, παραγωγής 1983, με θέμα τα σημαντικότερα πολιτικά κοινωνικά και καλλιτεχνικά γεγονότα των ετών 1912 και 1913 και συγκεκριμένα τη μάχη του Μπιζανίου και την απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Παρουσιάζονται ντοκουμέντα των γεγονότων, πρωτοσέλιδα εφημερίδων και πλάνα αρχειακού υλικού από επίκαιρα της περιόδου όπως η επιθεώρηση στη Θεσσαλονίκη από τον διάδοχο Κωνσταντίνο της 6ης μεραρχίας η οποία θα ενισχύσει τη Στρατιά Ηπείρου, βολές του ελληνικού πυροβολικού, επιθεώρηση των κατεστραμμένων οθωμανικών οχυρών του Μπιζανίου από Έλληνες αξιωματικούς και στρατιώτες, πλάνα από τα Ιωάννινα καθώς και από την παρέλαση τμημάτων ελληνικού πεζικού και ιππικού στους δρόμους της πόλης υπό τις επευφημίες των κατοίκων της.

"Μια φορά και έναν καιρό στο Μπιζάνι.."

 

Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων "Μια φορά και έναν καιρό στο Μπιζάνι.."

Τμήμα Εκπαιδευτικών Δράσεων και Εκδηλώσεων

της Βιβλιοθήκης Γνώσης και Συναισθημάτων

της Ζωσιμαίας Δημόσιας Κεντρικής Ιστορικής Βιβλιοθήκης Ιωαννίνων.

Σχεδιασμός Δημιουργία Β. Οικονομίδου ΠΕ Ιστορικός-Αρχαιολόγος Ph.D. Επιμέλεια – Αφήγηση: Εκπαιδευτικός Άννα Τζιούτζιου

111η Επέτειος Απελευθέρωσης Των Ιωαννίνων|Πρόγραμμα Εκδηλώσεων

 

"Αυτός. αυτός ήταν στο Μπιζάνι. Αυτός μας είπε θα πάρουμε την πόλη"

[Ένα Άγνωστο σε πολλούς γεγονός στη Μάχη του Μπιζανίου, 1912-1913.]

''Γην δεξαμένην αίμα σου μαρτυρίου, φρούρει σαις ευχές Άγιε''

Η σημαντικότερη Μάχη των Α' Βαλκανικών Πολέμων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για την Απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Ένας πόλεμος 100 ημερών μέσα σε πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες και απέναντι σε έναν καλά οργανωμένο και τέλεια οχυρωμένο Τουρκικό Στρατό.

Τα Οχυρά Μπιζανίου λόγω της φύσης του εδάφους και της τέλειας κατασκευής ήταν απόρθητα. Το χιόνι, το κρύο και οι κακουχίες μεγαλύτερος ακόμη εχθρός για τους Έλληνες Στρατιώτες.

Τα Γιάννενα όμως, αυτή η Ιστορική Πόλη των Γραμμάτων και των Εθνικών Ευεργετών έπρεπε να ελευθερωθούν, ήταν απαίτηση όλων των Ελλήνων.

Εθελοντές από όλη την Ελεύθερη Ελλάδα και κυρίως από Κρήτη ήλθαν γι' αυτόν τον αγώνα.

Βραδιάζει η 20η Φεβρουαρίου 1913, μια ακόμα παγερή νύχτα για τους Έλληνες Στρατιώτες των Προφυλακών Μάχης.

Κάπου εκεί στα μεσάνυχτα αυτοί οι στρατιώτες της Προφυλακής, βλέπουν στον απέναντι λόφο μια φωτεινή φιγούρα, κάτι ανεξήγητο και απόκοσμο, έναν νεαρό άντρα γύρω στα τριάντα με κόκκινο φέσι και γιλέκο και μακριά φουστανέλα.

Δεν πατούσε στη γη, σαν να πετούσε λίγο πιο ψηλά από το έδαφος. Τρόμαξαν και άρχισαν να φωνάζουν. Έρχεται πιο κοντά τους. Στο χέρι του κρατούσε Σταυρό και ένα απαλό λευκό φως τύλιγε το σώμα του και τους λέει:

"Μην φοβάστε. Αύριο θα είστε νικητές. Με το ξημέρωμα η πόλη μου θα είναι ελεύθερη. Είναι Θέλημα Θεού" και όπως ήλθε έτσι και εξαφανίστηκε.

Κατεβαίνουν γρήγορα και πάνε στον καταυλισμό και βλέπουν και εκεί τους στρατιώτες αναστατωμένους. Τον είδαν και αυτοί.

Εκείνη την νύχτα έγινε μια επιχείρηση, καταδρομική θα έλεγα από άλλη κατεύθυνση την οποία δεν γνώριζε ούτε ο Αρχιστράτηγος Διάδοχος Κωνσταντίνος. Ένας παράτολμος Ταγματάρχης ο Ιωάν. Βελισσάριος, παίρνει το Τάγμα του, δεν πάει προς Μπιζάνι αλλά πίσω από την Δουρούτη και παρουσιάζεται ξαφνικά μπροστά στις Τουρκικές Προφυλακές της πόλης, κοντά στο σημερινό Στρατόπεδο που φέρει το όνομά του: "στρατόπεδο Βελισσαρίου".

-"Το Μπιζάνι έπεσε είστε περικυκλωμένοι" τους λέει και αυτοί βλέποντας ένα ολόκληρο Τάγμα στην άκρη της πόλης τον πίστεψαν. Ειδοποιεί κοντά στα ξημερώματα τον Διάδοχο Κωνσταντίνο να ετοιμαστεί για τις διαπραγματεύσεις παραλαβής της πόλης, ο οποίος και του είπε για το παράτολμο και άνευ διαταγής επιχείρημά του την ιστορική φράση:

" Σου πρέπει Ράπισμα, αλλά και Φίλημα".

Ο Ελληνικός Στρατός την επομένη, 21 Φεβρουαρίου, μπαίνει Νικητής στη θρυλική πόλη. Γίνεται η παράδοση της πόλης από τον Εσάτ Πασά και την μεθεπομένη παρελαύνει ο Ελληνικός Στρατός μπροστά στους ενθουσιώδεις Γιαννιώτες και πάνε στη Μητρόπολη Ιωαννίνων για τη Δοξολογία.

Μπαίνοντας στον Ναό της Μητρόπολης οι στρατιώτες βλέπουν μπροστά τους την εικόνα ενός Αγίου Φουστανελά.

Άρχισαν να φωνάζουν δυνατά και να κλαίνε μέσα στην εκκλησία. "Αυτός, Αυτός ήταν στο Μπιζάνι. Αυτός μας είπε ότι θα πάρουμε την πόλη". Κλάματα, ευχαριστίες, δοξολογίες από όλο τον γονατισμένο λαό. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού.

Θα μπορούσε να ακουστεί από μερικούς η παραπάνω διήγηση ως ένα ακόμη θρησκευτικό μύθευμα, δεν είναι όμως.

Στα Γιάννενα τότε υπήρχε Γαλλικό Προξενείο και η σύζυγος του Γάλλου Πρόξενου ήταν η γνωστή Γαλλίδα Λογοτέχνης Γκυ Σαντεμπλέρ (ψευδώνυμο της Jeanne-Violet- Dussap) η οποία και κρατούσε ημερολόγιο της Πολιορκημένης Πόλης και των Πολεμικών Γεγονότων.

Δεν ήταν θρησκευόμενη γυναίκα, το αντίθετο μάλιστα.

Αυτή λοιπόν ιστορεί τα παραπάνω και μίλησε και η ίδια με τους στρατιώτες.

Είναι γνωστό ότι σε πολλές κρίσιμες μάχες ο Θεός στέλνει Άγιες Μορφές που ενισχύουν τους πιστούς.

Έχουμε παράδειγμα και από την Παλαιά Διαθήκη ακόμα, όπου ο Ιησούς του Ναυή στην πολιορκία της Ιεριχώ βλέπει έναν άνθρωπο με ρομφαία απέναντι του και τον ρωτά " Δικός μας είσαι ή των εναντίων;"

" Αρχιστράτηγος Δυνάμεως Κυρίου είμαι" του απαντά. Ξέρουμε όλοι πώς έπεσε η καλά οχυρωμένη πόλη της Ιεριχώ.

Ο Νεομάρτυς Γεώργιος Ιωαννίνων ένα ορφανό παιδί και από τους δύο γονείς, ένας ιπποκόμος Τούρκου που μόλις είχε αποκτήσει το πρώτο παιδί του, αν και αγράμματος δεν αρνήθηκε την πίστη του να αλλαξοπιστήσει σε μια εποχή που πολλοί από φόβο το έκαναν αυτό. Για έξι μέρες υπέφερε φοβερά βασανιστήρια τα οποία δύσκολα άνθρωπος όχι μόνο δεν μπορεί να αντέξει, αλλά ούτε και να τα ακούσει με λεπτομέρεια.

Δεν έκανε μεγάλα κηρύγματα, δεν γνώριζε γράμματα.

" Κάμετε ό,τι νομίζετε, εγώ είμαι Χριστιανός" αυτό μόνο τους έλεγε.

17 Ιανουαρίου 1838 τον κρεμούν κοντά στην Πύλη του Κάστρου, εικοσιοκτώ χρονών παλικάρι. Φόβος και τρόμος στα Γιάννενα, κλείστηκαν όλοι οι Χριστιανοί στα σπίτια τους.

Μόλις νύχτωσε ένα Γαλήνιο Φως κάλυψε το Νεκρό Σώμα Του. Οι Τούρκοι στρατιώτες το πυροβολούν θεωρώντας το δαιμονική ενέργεια. (Η σκηνή αυτή να το πυροβολούν είναι εικονογραφημένη και στον Ναισκο του Τάφου του).

Τρεις νύχτες αυτό το Γαλήνιο Φως σκέπαζε το σώμα του.

Οι Τούρκοι αρνούνται να το δώσουν για ταφή, εάν δεν λάβουν χρήματα από τους Χριστιανούς.

Εξαγοράστηκε το Σώμα Του για Τριάντα Γρόσια, όσα και τα Αργύρια για τον Χριστό!!!

Τρεις ημέρες κρεμασμένος και όταν τον κατέβασαν να τον θάψουν το σώμα του ήταν ευλύγιστο και θερμό παρά το δριμύ ψύχος.

Μια Τουρκάλα πηγαίνει και αρπάζει μια κάλτσα του ''ένα τσουρέπι του'' και την πηγαίνει στην παράλυτη αδελφή της η οποία αμέσως θεραπεύεται (γι’ αυτό στην εικόνα του Αγίου όπου εικονίζεται κρεμασμένος φορά μια κάλτσα).

Η θεραπεία αυτή γίνεται αμέσως γνωστή, οι Χριστιανοί των Ιωαννίνων βγαίνουν από τα σπίτια τους και οι Τούρκοι τώρα κρύβονται τρομαγμένοι.

Την ίδια μέρα της Ταφής του στη Μητρόπολη αρχίζουν πολλά Θαύματα Θεραπειών στα Γιάννενα που θύμιζαν Αποστολικές Ημέρες, κάποια εκ των οποίων με λεπτομέρειες και ονόματα τα ακούσαμε και εμείς οι ίδιοι από τους γεροντότερούς μας.

Η φήμη των ιαματικών θαυμάτων του, εξαπλώθηκε αμέσως σε όλο τον τότε Χριστιανικό κόσμο μέχρι και τη Ρωσία.

Μόλις 20 μήνες μετά το Μαρτύριό του γίνεται από το Πατριαρχείο Κων/πόλεως η επίσημη Πράξη Αγιοκατάταξής του η οποία και τον ονομάζει ''Εκλεκτόν τέκνον του Χριστού''.

Ήταν η τελευταία προσπάθεια εξισλαμισμού Χριστιανών στα Γιάννενα, δεν το ξανατόλμησαν ποτέ.

"Εγώ Χριστιανός είμαι, κάμετε ό,τι νομίζετε". Και εμείς σήμερα και ιδιαίτερα στις ημέρες που ζούμε πουλάμε την Πίστη μας τόσο εύκολα!!!

''Τον πανεύφημον Μάρτυν Χριστοῦ Γεώργιον, Ἰωαννίνων τὸ κλέος καὶ πολιοῦχον λαμπρόν, ἐν ᾠδαῖς πνευματικαῖς ἀνευφημήσωμεν· ὅτι ἐνήθλησε στερρῶς, καὶ κατήνεγκεν ἐχθρόν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει· καὶ νῦν ἀπαύστως πρεσβεύει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν''

π. Γεώργιος-Προσκυνητής

[από ανάρτηση στη σελίδα: Λέοντες Ορθοδοξίας]

Ο Άγιος Γεώργιος των Ιωαννίνων, ο φουστανελοφόρος
(Τσούρχλι Γρεβενών 1808 - Γιάννενα 1838).
Εικόνισμα φτιαγμένο μόλις δυό χρόνια μετά τον μαρτυρικό θάνατό του.
Άγιο Όρος, 1840.

Ο Άγιος Γεώργιος ο Νέος ο εξ Ιωαννίνων και το Μαρτύριό του.

Από την Κέρκυρα και την Παναγία των Ξένων.